μουσικό αφιέρωμα...#Ε.Αρβανιτάκη

"Στου δρόμου τα μισά" αλλάζω πορεία και επιδιώκω να ζω με περισσότερη αισιοδοξία.
"Δεύτερη ζωή δεν έχει" και θέλω να κοιτάζω με χαμόγελο αυτήν την "πρώτη" και μοναδική αγάπη...
κι όσο η ζωή με "καταδιώκει" τόσο θα γίνομαι "μικρό παιδί που παίζει κυνηγητό στη γειτονιά της".

“Ίσως να σε κρατάει εδώ
μονάχα η συνήθεια
μα όσα κι αν μου 'πες ψέμματα
σ' αγάπησα στ' αλήθεια”

“Όνειρο θα γίνω και θα 'ρθω να σε κοιμίσω και όσα ονειρευτήκαμε μαζί να σου θυμίσω.
Όνειρα που κάναμε κι οι δυο πάνω στο ίδιο μαξιλάρι”

"Δε γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε
δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά
Ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε"

“Σ ευχαριστώ για όσο απ το φιλί σου
Σ ευχαριστώ για όσο απ το κορμί σου
Το λίγο αυτό για μένα ήταν αρκετό.
Σ ευχαριστώ για τη ζωή, ζωή μου
Για το καρφί που αντί να πω πληγή μου
Πόνεσα και είπα σ αγαπώ.”

«Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες
πως μ'αγαπάς χίλιες φορές
πως μ'αγαπάς χίλιες φορές
κι εγώ...εσένα
Κι αν μείνει τ' όνειρο μισό
κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό
Ένα να λες σαν να'ναι χθες
Πως μ'αγαπάς χίλιες φορές...»

"Μαζί σου αφήνω ότι αγαπώ και κρύβομαι στο αντίο"

Το σύννεφο και ο αμμόλοφος - Paulo Coelho

Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε στο μέσο μιας μεγάλης καταιγίδας στη Μεσόγειο. Αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί, ένας δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς την Ανατολή.Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, το κλίμα άλλαξε στον ουρανό έλαμπε ένας γενναιόδωρος ήλιος και από κάτω τους εκτεινόταν η χρυσαφένια άμμος της ερήμου Σαχάρα. Ο άνεμος συνέχισε να τα σπρώχνει προς τα δάση του Νότου, καθώς στη έρημο δεν βρέχει σχεδόν ποτέ.
Ωστόσο, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους νεαρούς ανθρώπους. Το σύννεφό μας λοιπόν αποφάσισε ν’ απομακρυνθεί από τους γονείς του και τους μεγαλύτερους φίλους του για να γνωρίσει τον κόσμο.
- Τι κάνεις εκεί; Φώναξε ο άνεμος. Η έρημος είναι όλη ίδια!
Γύρνα στο σμήνος και θα πάμε στο κέντρο της Αφρικής, όπου υπάρχουν εκθαμβωτικά βουνά και δέντρα!
Αλλά το νεαρό σύννεφο, ανυπότακτο από τη φύση του, δεν υπάκουσε. Χαμήλωσε σιγά-σιγά, έως ότου κατάφερε να αιωρηθεί σε μια γενναιόδωρη και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει τη χρυσαφένια άμμο. Αφού τριγύρισε αρκετά, πρόσεξε ότι ένας από τους αμμόλοφους του χαμογελούσε. Είδε ότι κι εκείνος ήταν νέος, πρόσφατα σχηματισμένος από τον άνεμο που μόλις είχε περάσει. Tην ίδια στιγμή ερωτεύτηκε την χρυσή του κόμη.
- Καλημέρα, είπε. Πώς είναι η ζωή εκεί κάτω;
- Έχω την συντροφιά των άλλων αμμόλοφων, του ήλιου, του ανέμου και των καραβανιών που περνούν από δω πότε-πότε. Μερικές φορές κάνει πολλή ζέστη, όμως είναι υποφερτή. Και πώς είναι η ζωή εκεί πάνω;
- Κι εδώ υπάρχει άνεμος και ήλιος, αλλά το πλεονέκτημα είναι ότι μπορώ και τριγυρνάω στον ουρανό και να μαθαίνω πολλά πράγματα.
- Για μένα η ζωή είναι σύντομη, είπε ο αμμόλοφος. Όταν ο άνεμος επιστρέψει από τα δάση, θα εξαφανιστώ.
- Και αυτό σου προκαλεί θλίψη;
- Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν χρησιμεύω σε τίποτα.
- Κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο. Μόλις περάσει ο επόμενος άνεμος θα πάω στο Νότο και θα μεταμορφωθώ σε βροχή. Αυτή είναι η μοίρα μου ωστόσο.
Ο αμμόλοφος δίστασε, αλλά τελικά είπε:
- Ξέρεις ότι εμείς εδώ στην έρημο τη βροχή την λέμε «παράδεισο»;
- Δεν ήξερα ότι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε κάτι τόσο σημαντικό, είπε το σύννεφο γεμάτο περηφάνια.
- Έχω ακούσει πολλούς μύθους από γέρικους αμμόλοφους . Λένε ότι μετά τη βροχή καλυπτόμαστε από χλόη και λουλούδια. Εγώ όμως ποτέ δεν θα μάθω τι είναι αυτό, γιατί στην έρημο βρέχει πολύ σπάνια.
Ήταν η σειρά του σύννεφου να διστάσει. Αμέσως μετά όμως του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.
- Αν θέλεις, μπορώ να ρίξω πάνω σου βροχή. Αν και μόλις έφτασα, σ’ έχω ερωτευθεί και θα ήθελα να μείνω εδώ για πάντα.
- Όταν σε είδα για πρώτη φορά στον ουρανό κι εγώ σε αγάπησα, είπε ο αμμόλοφος. Αν όμως μεταμορφώσεις την ωραία λευκή κόμη σου σε βροχή, θα πεθάνεις.
- Η Αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, είπε το σύννεφο. Μεταμορφώνεται. Κι εγώ θέλω να σου δείξω τον παράδεισο.
Άρχισε λοιπόν να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με μικρές σταγόνες και παρέμειναν μαζί μέχρι που εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο. Την επόμενη μέρα ο μικρός αμμόλοφος ήταν καλυμμένος με λουλούδια. Κάποια σύννεφα που περνούσαν με προορισμό την Αφρική νόμισαν ότι εκεί ήταν ένα κομμάτι του δάσους που έψαχναν κι έριξαν κι άλλη βροχή. Λίγα χρόνια μετά, ο αμμόλοφος είχε μεταμορφωθεί σε όαση, η οποία δρόσιζε τους περαστικούς με τη σκιά των δέντρων της.

Kαλό μήνα!

Kαινούριος μήνας ξεκινά!Μαζί του και μια ασχολία που αγαπώ πολύ...ο χορός!

Και ναι!

Είμαι τόσο ενθουσιασμένη.....σαν μικρό παιδί!

Καινούριος μήνας γεμάτος αισιοδοξία,χαμόγελα κι όνειρα!

Γιατί όπως είχει πει κι η Ελιονορ Ρούσβελτ:

Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους!

Ξεκάθαρες σκέψεις

Θέλω να γράψω όλα όσα σκέφτομαι,όλα αυτά που έχουν κάνει το μυαλό μου ένα κουβάρι..μπας και μπορέσω να βρω την αρχή του.. μπας και καταφέρω να βγάλω άκρη..
Είναι τόσα πολλά αυτά που νιώθω.Ανάμεικτα και μπερδεμένα.Τα έχω σκεφτεί και τα έχω ξανασκεφτεί.Ξέρω, πρέπει να τα βάλω σε τάξη.Κι ενώ ξέρω το δρόμο, όλο αλλού πηγαίνω..
Τα σωστά και τα λάθη μου..Τα πρέπει και τα μη..Πώς να υπακούσει η καρδιά σε αυτά;
Είναι δύσκολο και πονάει πολύ.Τόσο που δε φαντάζεσαι..
Στα'χω πει σχεδόν όλα ..Όχι,δεν κάνει,δεν μπορώ να λέω όσα νιώθω, κι ας θέλω....
Μετρώ τις λέξεις μου πια.Μ'ακούς.Κι άλλες φορές απλά σωπαίνω.
Θυμάμαι τα πάντα.
Σκέφτομαι.
Ονειρεύομαι.
Νοσταλγώ.
Φοβάμαι.
Στενοχωριέμαι.
Χαμογελώ.
Σ'αγαπώ.

"Σ’ αγαπώ πολύ
πιο πολύ κανείς
όποιος αγαπά
δεν θα γίνει εμείς
Γιατί εμείς οι δυο
πήγαμε μπροστά
κι από το μαζί
και από χωριστά"

Ακούω Μελωδία..Το ένα τραγούδι μετά το άλλο,όλα έχουν κάτι να σου πουν.Να σου πω.

Σ'ευχαριστώ.

"καρδιές που αιμορραγούν"

Θα ξεμπερδευτώ..Κάποια άλλη στιγμή.


"