Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008





Σε απέφυγα όσο πιο πολύ μπορούσα είναι η αλήθεια…
Κλείστηκα στο καβούκι μου για να προφυλάξω εμένα.
Έβγαλα τα αγκάθια μου σα σκαντζόχοιρος κ πλέον εγώ επιλέγω ποιους θα αφήσω να με πλησιάσουν.

Οι σκαντζόχοιροι για να μην πληγώνουν ο ένας τον άλλον με τα αγκάθια τους, πλησιάζουν ο ένας τον άλλον σιγά-σιγά κ με προσοχή…

Δε θα επιτρέψω να με πληγώσεις ποτέ ξανά…

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

...As long as the sun shines,
i will keep trying...

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Διαβήτης…σύμμαχος ζωής!


Ήμουν μόλις 5 ετών όταν έμαθα πως είχα σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1.Η ανικανότητα του παγκρέατος μου να παράγει ινσουλίνη, ίσως και να ήταν η αρχή για να καταλάβω πόση δύναμη έκρυβα μέσα μου.
Ο διαβήτης είναι απλά ένας τρόπος ζωής. Μαθαίνεις να συμβιώνεις μαζί του κι αυτός μαζί σου. Το μόνο του κακό είναι πως αν τον βαρεθείς, ΔΕΝ μπορείς να πάρεις διαζύγιο![Ναι, ναι καλά διαβάζετε!] Γι’αυτό λοιπόν πρέπει να τον προσέχεις για να σε προσέχει κι αυτός! Είναι μια σχέση «δούναι και λαβείν».

Κάποτε…είχα πάει σε ένα οφθαλμίατρο και μου είχε πει μια ιστορία...Θα την μοιραστώ μαζί σας..

‘Ο κος Διαβήτης κι ο κος Διαβητικός είναι αντίπαλοι σε ένα παιχνίδι τέννις.
Ο κος Διαβήτης το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να σου πετάει συνεχώς το μπαλάκι. Τίποτα παραπάνω. Αν λοιπόν ο κος Διαβητικός είναι έξυπνος, τότε μπορεί να κερδίσει τον αγώνα, έχοντας υπομονή κι επιμονή, αποκρούοντας τα μπαλάκια του κ.Διαβήτη. Γιατί ο κος Διαβήτης είναι ένας χαζός παίχτης, ένας χαζός αντίπαλος χωρίς τεχνική (είπαμε πως το ΜΟΝΟ που ξέρει να κάνει είναι σου πετάει το μπαλάκι), ενώ ο κος Διαβητικός είναι ένας παίχτης με θέληση να κερδίσει τον αγώνα, απλά αποκρούοντας τα μπαλάκια….’

Έτσι, όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και με το διαβήτη, δεν χρειάζεται κόπος…αλλά….τρόπος μαζί με επιμονή και υπομονή! ;-)


Αν κάποιος από εσάς που διαβάζει αυτό το κείμενο είναι ‘γλυκός’, έχω να του πω πως η γλύκα μας είναι η γοητεία κι η μαγκιά μας! Και πως αν ποτέ τον παίρνει από κάτω ψυχολογικά, να σκέφτεται πως είμαστε πολλά εκατομμύρια ζαχαρωτά σ’ αυτό τον κόσμο..!!!!!!!!


Υ.Γ.1 Είμαι γλυκύτατη κι αυτό είναι μικροβιολογικά πιστοποιημένο!
Y.Γ.2 Αφορμή για αυτό μου το post στάθηκε το 7ο πανελλήνιο συνέδριο που διοργανώθηκε το ΣΚ για άτομα με σακχαρώδη διαβήτη

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

Ο πρίγκιπας που έγινε βάτραχος ….(στα μάτια και στην καρδιά μου)


Μια φορά κι έναν καιρό μια μικρή πριγκίπισσα καθώς έκανε μια βόλτα στο ποτάμι, συνάντησε εκεί έναν βάτραχο. Τον πλησίασε κι άρχισε να μιλάει μαζί του, παρόλο που όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι τον απομάκρυναν από κοντά τους. Κι ο λόγος?...Τους τρόμαζε η ασχήμια του! Όμως η πριγκίπισσα καθώς τον γνώριζε με τον καιρό, ανακάλυψε πως έκρυβε τόση ομορφιά στη ψυχή του…! Όση του έλειπε εξωτερικά, τόση κι ακόμη περισσότερη είχε μέσα του…!

Η πριγκίπισσα άρχισε να τη διεγείρει το μυαλό του και να τη γοητεύουν τόσο πολύ τα λόγια και τα ποιήματα του που στο τέλος…..τον ερωτεύτηκε!
Ο βάτραχος της έμοιαζε με πρίγκιπα πλέον στα μάτια της! {Λένε πως ο έρωτας τυφλώνει εξάλλου!}
Ερωτεύτηκαν, αγαπήθηκαν και έζησαν πολύ καλά μαζί για αρκετά χρόνια, ώσπου μια μέρα ο πρίγκιπας έφυγε μακριά της. Χωρίς να πει τίποτα. Αναζητώντας την βασίλισσα ενός άλλου παραμυθιού και αφήνοντας την πριγκίπισσα μόνη της.

Ο πρίγκιπας όμως, με την αγάπη της πριγκίπισσας, είχε ξεχάσει πως ήταν βάτραχος στην πραγματικότητα. Νομίζοντας πως όλοι τον βλέπουν σαν πρίγκιπα, άρχισε να μη λογαριάζει τίποτα κ φερόταν αλαζονικά κι άσχημα στη βασίλισσα. Μέχρι που μια μέρα η βασίλισσα δεν τον άντεξε άλλο και τον αποκάλεσε βάτραχο!Kι εκείνος θύμωσε, αφού είχε ξεχάσει ποιος πραγματικά ήταν…
Τότε αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην πριγκίπισσα του και να της πει πως είχαν τα πράγματα.

Η πριγκίπισσα αφού άκουσε αυτά που είχε να της πει, δάκρυσε και τότε ο βάτραχος απόρησε..
‘Δακρύζω και στενοχωριέμαι, γιατί ο πρίγκιπας μου ήταν τόσο όμορφος μέσα του! Τώρα η ασχήμια που βγάζεις δεν θυμίζει τίποτα απ’ όσα εγώ ερωτεύτηκα κι αγάπησα. Δεν μου είσαι τίποτα πια. Είσαι απλώς ένας βάτραχος, που κάποτε υπήρξες ο πρίγκιπας μου’, του είχε πει εκείνη.

Η πριγκίπισσα επέστρεψε στο παλάτι της κι ο βάτραχος στο ποτάμι. Από τότε δεν ξανασυναντήθηκαν. Δεν ξαναμίλησαν. Μόνο που όταν μαθαίνει πως κάποιος πέρασε απ’ το ποτάμι, τον ρωτάει μήπως είδε έναν πρίγκιπα…Κι όλοι της απαντάνε πως μόνο ένας δυστυχισμένος βάτραχος ζει εκεί…

Εκείνη κάνει παρέα που και που με τις αναμνήσεις του πρίγκιπα της και χαμογελάει. Κρύβει την αγάπη της γι’ αυτόν καλά μέσα στην καρδιά της κι ύστερα επιστρέφει πάλι στη ζωή της…

Απλά απορεί…από πότε οι άνθρωποι άρχισαν να ξεχνούν ποιοι είναι και γιατί σταμάτησαν να εκτιμούν?

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Όλοι εδώ μέσα βρισκόμαστε γιατί έχουμε κάτι να πούμε.Oτιδήποτε κι αν είναι αυτό.

Σκέψεις,συναισθήματα,ιδέες,ουσιώδη ή ανούσια πράγματα παίρνουν μορφή μέσα απ'τις λέξεις τις οποίες διαλέγουμε εμείς οι ίδιοι για να τα περιγράψουμε...

Είναι αυτά που μας εκφράζουν,είναι αυτό που νιώθουμε...Είναι η αποτύπωση του εσωτερικού μας κόσμου,της ψυχής μας...


Είμαι εδώ για να μοιραστώ μαζί σας μια δόση απ'τον δικό μου κόσμο...παραδεισένιο ή μη,δεν έχει σημασία.Το θέμα είναι πως θέλουμε εμείς να τον δούμε!


Καλώς σας βρήκα...