Μια φορά κι έναν καιρό μια μικρή πριγκίπισσα καθώς έκανε μια βόλτα στο ποτάμι, συνάντησε εκεί έναν βάτραχο. Τον πλησίασε κι άρχισε να μιλάει μαζί του, παρόλο που όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι τον απομάκρυναν από κοντά τους. Κι ο λόγος?...Τους τρόμαζε η ασχήμια του! Όμως η πριγκίπισσα καθώς τον γνώριζε με τον καιρό, ανακάλυψε πως έκρυβε τόση ομορφιά στη ψυχή του…! Όση του έλειπε εξωτερικά, τόση κι ακόμη περισσότερη είχε μέσα του…!
Η πριγκίπισσα άρχισε να τη διεγείρει το μυαλό του και να τη γοητεύουν τόσο πολύ τα λόγια και τα ποιήματα του που στο τέλος…..τον ερωτεύτηκε!
Ο βάτραχος της έμοιαζε με πρίγκιπα πλέον στα μάτια της! {Λένε πως ο έρωτας τυφλώνει εξάλλου!}
Ερωτεύτηκαν, αγαπήθηκαν και έζησαν πολύ καλά μαζί για αρκετά χρόνια, ώσπου μια μέρα ο πρίγκιπας έφυγε μακριά της. Χωρίς να πει τίποτα. Αναζητώντας την βασίλισσα ενός άλλου παραμυθιού και αφήνοντας την πριγκίπισσα μόνη της.
Ο πρίγκιπας όμως, με την αγάπη της πριγκίπισσας, είχε ξεχάσει πως ήταν βάτραχος στην πραγματικότητα. Νομίζοντας πως όλοι τον βλέπουν σαν πρίγκιπα, άρχισε να μη λογαριάζει τίποτα κ φερόταν αλαζονικά κι άσχημα στη βασίλισσα. Μέχρι που μια μέρα η βασίλισσα δεν τον άντεξε άλλο και τον αποκάλεσε βάτραχο!Kι εκείνος θύμωσε, αφού είχε ξεχάσει ποιος πραγματικά ήταν…
Τότε αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην πριγκίπισσα του και να της πει πως είχαν τα πράγματα.
Η πριγκίπισσα αφού άκουσε αυτά που είχε να της πει, δάκρυσε και τότε ο βάτραχος απόρησε..
‘Δακρύζω και στενοχωριέμαι, γιατί ο πρίγκιπας μου ήταν τόσο όμορφος μέσα του! Τώρα η ασχήμια που βγάζεις δεν θυμίζει τίποτα απ’ όσα εγώ ερωτεύτηκα κι αγάπησα. Δεν μου είσαι τίποτα πια. Είσαι απλώς ένας βάτραχος, που κάποτε υπήρξες ο πρίγκιπας μου’, του είχε πει εκείνη.
Η πριγκίπισσα επέστρεψε στο παλάτι της κι ο βάτραχος στο ποτάμι. Από τότε δεν ξανασυναντήθηκαν. Δεν ξαναμίλησαν. Μόνο που όταν μαθαίνει πως κάποιος πέρασε απ’ το ποτάμι, τον ρωτάει μήπως είδε έναν πρίγκιπα…Κι όλοι της απαντάνε πως μόνο ένας δυστυχισμένος βάτραχος ζει εκεί…
Εκείνη κάνει παρέα που και που με τις αναμνήσεις του πρίγκιπα της και χαμογελάει. Κρύβει την αγάπη της γι’ αυτόν καλά μέσα στην καρδιά της κι ύστερα επιστρέφει πάλι στη ζωή της…
Απλά απορεί…από πότε οι άνθρωποι άρχισαν να ξεχνούν ποιοι είναι και γιατί σταμάτησαν να εκτιμούν?
Η πριγκίπισσα άρχισε να τη διεγείρει το μυαλό του και να τη γοητεύουν τόσο πολύ τα λόγια και τα ποιήματα του που στο τέλος…..τον ερωτεύτηκε!
Ο βάτραχος της έμοιαζε με πρίγκιπα πλέον στα μάτια της! {Λένε πως ο έρωτας τυφλώνει εξάλλου!}
Ερωτεύτηκαν, αγαπήθηκαν και έζησαν πολύ καλά μαζί για αρκετά χρόνια, ώσπου μια μέρα ο πρίγκιπας έφυγε μακριά της. Χωρίς να πει τίποτα. Αναζητώντας την βασίλισσα ενός άλλου παραμυθιού και αφήνοντας την πριγκίπισσα μόνη της.
Ο πρίγκιπας όμως, με την αγάπη της πριγκίπισσας, είχε ξεχάσει πως ήταν βάτραχος στην πραγματικότητα. Νομίζοντας πως όλοι τον βλέπουν σαν πρίγκιπα, άρχισε να μη λογαριάζει τίποτα κ φερόταν αλαζονικά κι άσχημα στη βασίλισσα. Μέχρι που μια μέρα η βασίλισσα δεν τον άντεξε άλλο και τον αποκάλεσε βάτραχο!Kι εκείνος θύμωσε, αφού είχε ξεχάσει ποιος πραγματικά ήταν…
Τότε αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην πριγκίπισσα του και να της πει πως είχαν τα πράγματα.
Η πριγκίπισσα αφού άκουσε αυτά που είχε να της πει, δάκρυσε και τότε ο βάτραχος απόρησε..
‘Δακρύζω και στενοχωριέμαι, γιατί ο πρίγκιπας μου ήταν τόσο όμορφος μέσα του! Τώρα η ασχήμια που βγάζεις δεν θυμίζει τίποτα απ’ όσα εγώ ερωτεύτηκα κι αγάπησα. Δεν μου είσαι τίποτα πια. Είσαι απλώς ένας βάτραχος, που κάποτε υπήρξες ο πρίγκιπας μου’, του είχε πει εκείνη.
Η πριγκίπισσα επέστρεψε στο παλάτι της κι ο βάτραχος στο ποτάμι. Από τότε δεν ξανασυναντήθηκαν. Δεν ξαναμίλησαν. Μόνο που όταν μαθαίνει πως κάποιος πέρασε απ’ το ποτάμι, τον ρωτάει μήπως είδε έναν πρίγκιπα…Κι όλοι της απαντάνε πως μόνο ένας δυστυχισμένος βάτραχος ζει εκεί…
Εκείνη κάνει παρέα που και που με τις αναμνήσεις του πρίγκιπα της και χαμογελάει. Κρύβει την αγάπη της γι’ αυτόν καλά μέσα στην καρδιά της κι ύστερα επιστρέφει πάλι στη ζωή της…
Απλά απορεί…από πότε οι άνθρωποι άρχισαν να ξεχνούν ποιοι είναι και γιατί σταμάτησαν να εκτιμούν?
3 σχόλια:
Μετά την πρώτη σου, ουσιαστικά, ανάρτηση, δεν έχω καμιά αμφιβολία πως είσαι ένας άγγελος... Άστεγος.. δύσκολο να το πιστέψω, γιατί με τόση τρυφερότητα κι αγάπη που γράφεις, στέγη σου είναι οι καρδιές μας. Στην δική μου, κατοίκησες ήδη!
Υπέροχο το παραμύθι σου, γεμάτο αλήθειες κι αξίες πολύτιμες..
Χαίρομαι που σε βρήκα!
Καλημέρα!
Παραμύθι αληθινό...Λίγο οξύμωρο αυτό που λέω βέβαια,αλλά έτσι είναι..
Νικόλα σ'ευχαριστώ για το σχόλιο σου...κ κυρίως για τη ζεστασιά στην καρδιά σου...!!!
Κ εγώ χάρηκα που σε βρήκα!
Καλημέρα...
Η ΟΜΟΡΦΙΑ Κ Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ,ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ...(ΓΤ ΟΠΟΥ ΑΡΧΗ Κ ΤΕΛΟΣ) ΤΟΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ,ΟΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ Κ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΧΑΜΟΓΕΛΩ!ΔΕΝ ΑΠΟΡΩ ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΔΩΣΑ ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΔΩΘΗΚΑ ΓΙΑΤΙ ΠΛΗΓΩΘΗΚΑ Κ ΓΙΑΤΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΑΜΕ ΤΟ ''ΠΑΡΑΜΥΘΙ'' ΜΑΣ ΑΠΛΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ Κ ΤΩΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ,ΕΓΩ ΜΠΟΡΩ Κ ΧΑΜΟΓΕΛΩ!!!ΓΤ ΟΤΑΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΠΡΙΝ ΜΕ ΠΡΟΔΩΣΕΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. ΟΜΟΡΦΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ,ΟΜΟΡΦΑ ΛΟΓΙΑ,ΟΜΟΡΦΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΔΙΩΞΕ ΤΗΝ ΑΠΟΡΙΑ...Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙΣ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΜΑΓΝΗΤΗΣΕΙ ΑΛΛΟΝ ''ΒΑΤΡΑΧΟ'' ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΓΙΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ''ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΝ''.-
Δημοσίευση σχολίου