Ήμουν μόλις 5 ετών όταν έμαθα πως είχα σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1.Η ανικανότητα του παγκρέατος μου να παράγει ινσουλίνη, ίσως και να ήταν η αρχή για να καταλάβω πόση δύναμη έκρυβα μέσα μου.
Ο διαβήτης είναι απλά ένας τρόπος ζωής. Μαθαίνεις να συμβιώνεις μαζί του κι αυτός μαζί σου. Το μόνο του κακό είναι πως αν τον βαρεθείς, ΔΕΝ μπορείς να πάρεις διαζύγιο![Ναι, ναι καλά διαβάζετε!] Γι’αυτό λοιπόν πρέπει να τον προσέχεις για να σε προσέχει κι αυτός! Είναι μια σχέση «δούναι και λαβείν».
Κάποτε…είχα πάει σε ένα οφθαλμίατρο και μου είχε πει μια ιστορία...Θα την μοιραστώ μαζί σας..
‘Ο κος Διαβήτης κι ο κος Διαβητικός είναι αντίπαλοι σε ένα παιχνίδι τέννις.
Ο κος Διαβήτης το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να σου πετάει συνεχώς το μπαλάκι. Τίποτα παραπάνω. Αν λοιπόν ο κος Διαβητικός είναι έξυπνος, τότε μπορεί να κερδίσει τον αγώνα, έχοντας υπομονή κι επιμονή, αποκρούοντας τα μπαλάκια του κ.Διαβήτη. Γιατί ο κος Διαβήτης είναι ένας χαζός παίχτης, ένας χαζός αντίπαλος χωρίς τεχνική (είπαμε πως το ΜΟΝΟ που ξέρει να κάνει είναι σου πετάει το μπαλάκι), ενώ ο κος Διαβητικός είναι ένας παίχτης με θέληση να κερδίσει τον αγώνα, απλά αποκρούοντας τα μπαλάκια….’
Έτσι, όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και με το διαβήτη, δεν χρειάζεται κόπος…αλλά….τρόπος μαζί με επιμονή και υπομονή! ;-)
Αν κάποιος από εσάς που διαβάζει αυτό το κείμενο είναι ‘γλυκός’, έχω να του πω πως η γλύκα μας είναι η γοητεία κι η μαγκιά μας! Και πως αν ποτέ τον παίρνει από κάτω ψυχολογικά, να σκέφτεται πως είμαστε πολλά εκατομμύρια ζαχαρωτά σ’ αυτό τον κόσμο..!!!!!!!!
Υ.Γ.1 Είμαι γλυκύτατη κι αυτό είναι μικροβιολογικά πιστοποιημένο!
Y.Γ.2 Αφορμή για αυτό μου το post στάθηκε το 7ο πανελλήνιο συνέδριο που διοργανώθηκε το ΣΚ για άτομα με σακχαρώδη διαβήτη
.jpg)
