Όλα τα βλέπω και μια τζαμαρία με χωρίζει απ'όλα...

Η βροχή σε μερικούς αρέσει.Εγώ έχω ξαναπεί πως λατρεύω τον ήλιο..

Όμως αν και το σημερινό σκηνικό άλλες φορές θα με εκνεύριζε,σήμερα μπορώ να πω πως το απόλαυσα στο έπακρον μέχρι την επιστροφή μου στο σπίτι!

Έπειτα μετά από μια εξαντλητική μέρα,τελείωσα και το τελευταίο μου μάθημα.Βγήκα στο δρόμο.Έβρεχε καταρρακτωδώς κι εγώ ήμουν χωρίς ομπρέλα και χωρίς κουκούλα. Με το καλύτερο χαμόγελο μου και με τη βροχή να κυλάει στα μάγουλα μου πήρα το δρόμο για το σπίτι..Στη διαδρομή το ipod έπαιζε το παρακάτω τραγούδι..

"Feel the rain on your skin

No one else can feel it for you

Only you can let it in

No one else, no one else

Can speak the words on your lips

Drench yourself in words unspoken

Live you life with arms wide open

Today is where your book begins

The rest is still unwritten"

...Το απολάμβανα μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε..Χωρίς αιτία..Χωρίς εξηγήσεις..Ήμουν καλά και το ευχαριστιόμουν..Μέχρι να φτάσω,είχα γίνει μούσκεμα.Όμως δε με πείραξε καθόλου...

Έπειτα από μια γερή καταιγίδα,εμφανίζεται το ουράνιο τόξο...

Είμαι έτοιμη να το υποδεχτώ...:)